Hét speciale moment

Het einde van mijn tijdperk op de middelbare school, het is iets waar ik al jaren naar uitkeek. Waarom? Niet omdat ik een onaardige klas had, de leerkrachten vervelend vond  of omdat ik al een groot plan had wat ik ná mijn leven als middelbare scholier ging doen.
Ook niet omdat het een hype was om weg te willen van de middelbare school, want ik ben altijd van het principe dat ik net niet wil meedoen aan hypes. Zeg zelf, er is niets stoer aan meelopen. Daarom heb ik lange tijd geen smartphone of iPad gehad.

Ik wou gewoon groot worden, iets anders, kijken of aan de andere kant van de heuvel het gras groener was. Dat ik best van de klaveren naar de biezen kon gaan, tja, daar dacht ik niet aan, en dat denk ik nu nog steeds niet. Studeren is leuk als je een richting hebt die echt bij je past.

Student zijn klinkt leuker dan "middelbare scholier". Studenten hoeven niet verplicht naar de les, zitten niet met ouders die gebeld worden als ze er een keertje ongeoorloofd niet zijn. Studenten kunnen zo laat thuiskomen als ze willen. Ze hebben weinig les, feesten en zuipen. Kunnen uitvreten wat ze willen in een stad ver van bekenden. Dat beeld had ik als naïeveling van het studentenleven.

Inmiddels besef ik dat je als middelbare scholier ook gewoon flink feest en alcohol nuttigt (al besef ik nog meer dat dit laatste slecht is voor de hersenen, en aangezien ik nu al geen Einstein ben, kan ik er maar beter voorzichtig mee omspringen, dus comazuipen laat ik achterwege), dat ik met mijn 22 lesuren afgelopen schooljaar best een pretpakket had en dat de leerstof van examens (ja, zelfs die van centrale examens) best meevalt in vergelijking met de studieboeken aan de universiteit. Ga je niet naar colleges, heb je meer kans de studiepunten niet te halen en daarnaast is het zo dat als je een studie kiest die je ligt, colleges juist een aangenaam tijdverdrijf zijn. Je krijgt te maken met het sociale leenstelsel binnenkort, BSA's, als je op kamers gaat moet je helemaal voor jezelf zorgen en je hebt een richtlijn van 40 uur werken per week. Heb je geen rijke ouders en geen zin om lekker veel te lenen, moet je een bijbaantje nemen. Met bijgevolg meer kans dat BSA niet te halen.

Je kunt doemdenken of optimistje spelen. Een vaas met twee bloemen kun je zien als een ongevulde, onvervulde sfeerschepper in je woonkamer of je kunt juist de pracht en kunst van deze twee ooit levende plantenwezentjes aanschouwen, die nog steeds een soort van leven, aangezien ze water opzuigen. Het kan allebei.

Handwerkers

Lappen aan elkaar.

Elke stof tot nadenken,
elke levensles geeft woorden
om aan elkaar te breien

en staat soms haaks,
nee, haakt letterlijk in
onze vaste patronen,
onze leefgewoontes,

die we weigeren te veranderen.
Zij en wij liggen dwars.

We laten steken vallen
maar meestal loopt het
goed af, kruipen we, als het ware,
door het oog van de naald.

En zo volgen we de leidraad
van elk hoofdstuk, elk levensverhaal.

Ik heb geschreven. En dat was dat.

Er was een man. Een man die niet drinken kon. Drank dronk hij niet zodat dronken buien in beschonken toestand slechts behoorden tot zij die wel dronken en die zonken in tranende ogen tot de oevers van het uitgedroogde strand.

De handdoek is slechts zo schoon als de gebruiker daarvan.

De schoenen hobbelen en lopen de voeten achterna.

Een jurkje verhult wat anderen juist onthullen willen.

De haren willen wegwaaien maar kunnen zich niet loswrikken van hun wortels. Haren zijn lang, de wortels worden sterker om ze te dragen. Haren zijn lang, proberen te ontsnappen maar snappen dat ze altijd bij het begin zullen blijven. Eens losgeraakt, over de weg geraakt, zijn ze niet meer van haar.

Ik snap zelf nog niets van deze blogpost, schreef wat in me opkwam, hoop dat het tot denken zet. Vond dit brainstormen zonder bij te schaven wel erg leuk om te doen, dus raad het zeker aan iedereen aan om eens te proberen. Ben benieuwd of daar wat uitkomt! Vinden jullie dit iets? 

Wees overigens niet ongerust dat al mijn berichten vanaf nu in deze stijl komen. ;)

Een greep uit het leven van "Velletje toiletpapier"

Velletje, zo heet ik samen met mijn biljoenen uniseks broertjes en zusjes die verspreid worden over de hele wereld. Dagelijks komen er miljoenen bij en wacht er voor miljoenen de verdrinkingsdood. Jammer dat we geen handen, telefoon, fototoestel of wat dan ook hebben, anders konden we wereldse ervaringen uitwisselen. Wel ogen, maar dit blijft onder ons, want een groot proces rond voyeurisme kan ik missen als kiespijn haha grapje, want die heb ik natuurlijk niet.

Ik had één wens: verkocht worden in Spanje, bruingekleurde billetjes aanschouwen. Nederland kreeg ik in de plaats.
Nu mogen de Nederlandse mensen er ook wel zijn, maar ze zijn zo groot en lomp. Telkens wanneer ze op de toiletpot ploffen en wild velletjes van de toiletrol scheuren, zie ik hoe mijn verwanten getweeëndeeld worden en besef ik dat mij dit lot ook staat te wachten. Of ze besluiten levende mummies te maken, wat resulteert in de zoveelste grote massamoord waar je niemand over hoort.

Ik woon bij W.C. Bril. Walter Cornelis plast nogal vaak naast de pot. Dan voel ik nattigheid. Ik haat water en pis, word ik nogal pissig van. De wc-bril doet hij nooit omhoog, tot grote ergernis van Marieke met de blonde vlechtjes en rode rokjes. Marieke is lief, behalve als meneer Bril een toiletbezoek heeft gedaan. Wanneer hij weigert dit kleine kamertje te reinigen, schreeuwt ze dat hij de pot op kan.
Jacqueline komt vaak op bezoek. Zij is een echte kakmadam. Wanneer het tenslotte mijn beurt is, besef ik dat ik goed in de shit zit.

Zo los ik met al mijn problemen op.

Vakantiebezigheden

Het vakantiegevoel is me eindelijk volledig overvallen (oké, volledig is een groot woord, want zoals ik een bezig bijtje kan zijn en tegelijkertijd een enorme luiwammes, zorg ik er altijd voor dat ik taken heb die moeten en die wissel ik af met zinloos rondhangen- en nee, ik ben geen hangjongere).

De zon schijnt (eindelijk!), overal ijsjes en maffe internetfilmpjes en de televisie zelf. Wat is het leven mooi. Dit afgewisseld met de laatste dingetjes regelen voor mijn reis, feestjes, shoppen en vooral schandalig lang uitslapen. Rondlopen in een felgekleurde wijde short die het eigenlijk alleen maar verdient om ergens ver weg op vakantie te dragen omdat er geen shirtje op te combineren valt, aangezien elke combinatie vloekt en mijn witte beentjes flets afsteken tegen het kleurenparadijs. Maar hij zit zo lekker en de tuin kan geen kwaad want de buurt kent me toch al. Daarbij komt nog dat ik natuurlijk mijn diploma in handen heb, wat maakt dat ik de hele tijd het gevoel heb dat nu ik scheikunde (en nog wat andere vakken waar ik klappertandend examen in afgelegd heb) overwonnen heb, er wel degelijk wonderen bestaan. Dus alleen maar genieten, zon, relaxen, lezen en noem maar op: het mag moet, want het kan!

Die laatste zin gaat niet volledig voor me op. Als je een heel schooljaar overspoeld bent met de Stoa, weet je dat je alles met mate moet doen. Een balans gevonden tussen nuttig zijn en genieten, dat is wat ik heb gedaan en nog hoop te optimaliseren.

Hoe ben ik dan actief bezig (lees: probeer ik dat te doen)? Door mijn passies, die schrijven, kinderen en kennis vergaren zijn, te combineren. Ik wil namelijk een (uitgebreide) website rond de rechten, het belang en de ontwikkeling van het kind bij een echtscheiding lanceren, in de breedste zin. Ik weet dat ik dit een maandje geleden al eens langs de zijlijn heb vermeld, maar waar het hart van overloopt, tja, dat uit zich al dan niet even op een eigen blog. Het is trouwens een hele organisatie: plan van aanpak maken, goede webhosting zoeken, dan met het hostingpakket kunnen werken, informatie en content voor de website zoeken en schrijven, promoten en communiceren zodra de site er is, afbeeldingen ontwerpen, enthousiast en goed team samenstellen, etc. Vooral veel denken en plannen eigenlijk, veel meer dan ik had verwacht toen ik het basisidee kreeg. Niet dat ik me hierdoor laat afschrikken. Nee, het is juist een extra uitdaging, en ik houd wel van uitdagingen. Ik vind de ontwikkeling van kinderen en de maatschappij in zijn geheel erg belangrijk (en kinderen zijn nu eenmaal de maatschappij van morgen), dus ik vind het meer dan de moeite waard om er verder mee te gaan en ben blij dat ik nu een heerlijk lange vakantie daarvoor heb.

Daarnaast heb ik deze vakantie ook aan proeflezen gedaan en enkele hoofdstukken van mijn manuscript bijgeschaafd, waar ik stiekem (nu niet meer zo stiekem...) erg trots op ben. En ik heb enkele andere fantastische ervaringen meegemaakt. Dus op naar de resterende zeven weken!

Schooluitje met juf Laura naar een educatief museum

Afgelopen zaterdag was het zover, onverwachts. Voor de derde of vierde keer in mijn leven naar Amsterdam. Het was een schoolreisje, terwijl ik mijn schoolcarrière net afgerond heb. Laura was de juf van de kleuterklas die bestond uit Lisa, Renze, Rick, Rosalie en ik (hé, mijn naam begon als enige van de groep niet met de letter L of R).
Nemo was de bestemming, en klasgenootje Rosalie moest juf Laura (die door rood liep) de weg wijzen naar het museum. Ik was al eens eerder in Nemo geweest toen ik elf was, dus dat ik dit opeens als vierjarige op een later tijdstip mocht meemaken bewijst mooi dat alles kan, net zoals op schoolreis gaan als je niet meer op school zit.
Maar goed, verder over de dag. Ik lijd al vroegtijdig aan dementie aangezien ik enkele keren vergat dat ik nog maar vier was, wat vooral problemen opleverde toen we als klas de peepshow betraden. De juf wist het gelukkig geregeld: als wij het niet tegen onze ouders zouden zeggen zodat de juf geen klachtenbrieven kreeg, mochten we naar binnen en nam de juf de verantwoordelijkheid op zich als we schokkende dingen te zien zouden krijgen. Ik zag allemaal tekenpoppen zoals ik er zelf ook één in mijn kamer heb die aan het spelen waren.
Lisa en ik bleken fantastische ooggetuigen voor de politie te zijn als er een diefstal gebeurt, en dat terwijl Lisa duidelijk last had van haar ogen, want als de juf in de buurt was, knipperde ze telkens met één oog. We vormden een topteam en hadden alle vragen juist. Boem.
Ik onderschat/overschat (hangt ervan af hoe je het bekijkt) mezelf, dat is weer eens gebleken. Er was een spiegel die je er dikker en dunner liet uitzien en als je dacht dat de spiegel je lichaam correct weergaf, moest je op de knop drukken. Met volle concentratie keek ik naar mijn spiegelbeeld en ik drukte. “Je schat jezelf dikker in dan je bent”, dreunde de robotstem van de spiegel. En ik die dacht dat ik juist te laat had gedrukt, dus mezelf een te dunne beoordeling had gegeven. Spiegeltje spiegeltje aan de wand, wie is…
Verder blijkt uit een muziektest dat ik een vrolijk en conventioneel persoon ben, zoals de meeste bezoekers van Nemo. Nou hou ik er niet van om bij de massa te horen, maar voor dit leuke fleurige resultaat wil ik een uitzondering maken.
Mijn stiekeme voornemen was om erg braaf te zijn, zodat de juf me twee supergavecoole 3D-stickers aan het einde van de dag zou geven als beloning. Die verwachting verdween als sneeuw voor de zon toen de juf op het dakterras vermeldde dat Lisa en ik de moeilijkste kinderen waren. Ik heb indruk gemaakt, dat wel.
Dat de Erasmusbrug uit Rotterdam een centrale plek had in een museum in Amsterdam vond ik erg opvallend. Wel mooi, aangezien je met samenwerking veel kan bereiken. Dat merkten we als klas erg goed in de zoektocht naar een pannenkoekenhuis in Amsterdam. Het was ernaar zoeken tussen de coffeeshops. In het pannenkoekenhuis at ik een heerlijke pannenkoek met ananas, spek en stroop (zelf samengesteld!). Gelukkig denk je als vierjarige nog niet aan wat wel/niet gezond is en is lijnen iets waar je nog nooit van gehoord hebt (binnen de lijntjes kleuren wel). Ik heb een gezonde eetlust, dus na de pannenkoek had ik nog steeds honger. Gelukkig was er bij het station een Burger King en had een lief klasgenootje appeltjes bij, zodat ik niet alleen een gezonde eetlust heb, maar ook nog eens een beetje gezond heb gegeten.
De sticker van de juf, het visje Nemo, heeft een mooi plekje gekregen in mijn kamer. Het was een leuk dagje met de klas en ik kon gelukkig een stukje meetreinen met klasgenootje Rick (die geen groot groen monster bleek te zijn zoals de juf had gezegd) en Laura. Gezelligheid en 40% korting. 

Tijden veranderen, dromen blijven bestaan

Toen die volwassen mensen reuzen voor me leken, kon ik me niet voorstellen ooit zelf zo'n type te worden dat bij wijze van spreken als Langnek over de kinderkopjes heen kan kijken en een overzicht heeft over wat er in de wereld gebeurt (al ben ik nog steeds tamelijk klein).
Waar ik mezelf als driejarige de vraag stelde hoe Sinterklaas door elke schoorsteen paste, waar hij al dat geld vandaan haalde, hoe zijn schimmel op een dak kon lopen en vooral hoe die goede ouwe man overal tegelijkertijd kon zijn, zoals het leek, vroeg ik me als vijfjarige dan weer af waar die zon in hemelsnaam 's nachts naartoe was. Gekke zon. Eens de zeven jaar gepasseerd, hield ik me met serieuzere vragen bezig.

Wat ik wel zeker wist zodra ik kon spreken, was dat ik later verhalenverteller zou worden. Eens ik kon schrijven en tekenen, werd dat striptekenaar en schrijfster. Ik was uren zoet met het lezen van stripverhalen, en brak mijn hoofd over de vraag hoe Jef Nys (geestelijke vader Jommeke) elk album binnen de 48 bladzijden kon laten passen, en Willy Vandersteen (Suske en Wiske) bijna elk album binnen de 56 bladzijden. En dan alles zo mooi getekend en verhaallijnen die "af" waren. Zoveel albums, zoveel inspiratie. Hoe deden ze het? Vol bewondering was ik. Ja, dat zou ik later ook kunnen. Ik kladderde hele schriften vol en toen ik tien was, kreeg ik een schildersezel cadeau (al had ik een tekentafel gevraagd, maar ach, dat blijft een detail).
Het tekenen verdween zo goed als uit mijn leven sinds ik tekenlessen op school kreeg. Vraag me niet waarom. Toen ik vervolgens in de tweede klas een eigen laptop kreeg, verruilde ik het tekenen definitief voor het schrijven en behalve voor schoolopdrachten, raakte ik potlood noch penseel meer aan.

Ik rondde drie manuscripten af. Geweldig om plots uit te stippelen, omgevingen te omschrijven en personages te creëren die zowel kenmerken van het realisme als het absurdisme hebben.
Maar dan kwam de zesde klas en mijn profielwerkstuk over de kinderrechten bij echtscheiding. Uiteindelijk heb ik met mijn profielwerkstuk de nominatie van een grote wetenschappelijke wedstrijd gewonnen, erg veel ervaringen opgedaan en bijgevolg een erg mooie periode beleefd. Wel was het totstandkomingsproces soms behoorlijk zwaar, want er waren erg veel dingen om rekening mee te houden en uiteindelijk telt mijn werkstuk meer dan 100 A4'tjes. Ik had nog makkelijk verder kunnen schrijven, maar eens moet je natuurlijk aanvaarden dat het "klaar" is. Door zoveel aan het werkstuk te schrijven, is het neerpennen van manuscripten verwaterd, heb ik me bij gedichten gehouden, want die zijn redelijk snel voltooid.

De hobby schrijven heeft plaatsgemaakt voor kinderrechten. Beide zie ik als een belangrijk deel van mijn leven en dat ik ze niet allebei intensief kan beoefenen, zorgt voor een hartverscheurende keuze vanbinnen. Daarom heb ik besloten om mijn laatste manuscript nog bij te werken, als afscheidsgeschenk voor mezelf. Ik ga me toch in de hoofdzaak op kinderrechten blijven focussen. Manuscripten schrijven is leuk, maar schrijven voor het goede doel is dat ook. Door over de kinderrechten te schrijven kan je ervoor proberen zorgen dat de wereld van kinderen (nog meer) gekleurd raakt, dat kinderen die het echt nodig hebben geholpen worden, zodat ze na afloop een mooi (levens)verhaal hebben om te vertellen. Zo schrijf ik indirect veel verhalen tegelijkertijd, met als verschil dat het hier over echte personen in plaats van personages gaat.

Een wel erg leuke Valentijnsdag

Zij houdt van sarcasme en ironie. Wat is er leuker om iets onaangenaams weg te lachen door middel van er iets schijnbaar aangenaams van te maken? Deze titel dient daarom als niets meer dan als zo'n probeersel gezien te worden. Als probeersel om de bittere realiteit voor haar te verhullen.

Zij is een optimist, iemand die van alles de humor probeert in te zien. Soms lukt dat erg goed, soms niet.

Afgelopen week was het Valentijnsdag, een dag waar zij sowieso al niet veel van verwachtte. Zij is single (gelukkig nog jong, dus nog niet hopeloos op mannetjeswezensjacht), wat maakt dat de kans best klein was dat Valentijnsdag meer werd dan een doodgewone dag. De kansberekening klopte; haar dag was "gewoon", zonder dood, want anders kon ze het niet navertellen.

Om 8 uur dreunde het genadeloze muziekje uit haar mobieltje.
"Ik droom dat de wekker gaat", dacht ze. Wou ze denken. Ze is geen ochtendmens. Het is omdat er na een ochtend een avond komt, anders hoefde het niet voor haar. Bleef ze altijd slapen. Tot in de eeuwigheid amen. (deze laatste opmerking heeft niets met sarcasme richting de aftredende paus te maken)
Met ogen die aan elkaar plakten, lekker wat knopen in haar haren en barstende koppijn (zij had nochtans geen carnaval gevierd) veerde ze uit bed.
Ontbijten, badkamerbezoek, kleren aan, tas pakken. Bij die laatste routinehandeling begon het. Natuurkundeschrift kwijt. Getverdemme. Van zo'n stom vak het schrift kwijt zijn, en over vijf minuten moeten vertrekken. Kamer overhoop gehaald, zonder baat. Dan maar eruit gestuurd worden.
Dik tegen haar zin sloeg ze de deur dicht. Bam. Holde over de ijzele stoep met haar naaldhakken. Een beetje balancerende lichaamsbeweging zonder duikvlucht zal wel goed zijn, nietwaar? Altijd optimist blijven.
De bus had vertraging. Stom OV. Zij haat OV. Het is duur, te laat wanneer het op tijd moet zijn en te vroeg wanneer zij zelf wat later is. Nee, nee en nog eens nee. Zo mag ze niet denken. OV is goed voor mensen- zoals zij- die geen auto kunnen rijden. Voor mensen met weinig geld zonder auto. En bovenal erg goed voor het milieu, wat alle Groenlinks-stemmers blij maakt.

De ene vertraging werkte de andere in de hand (bedankt Murphy of hoe je naam ook geschreven mag worden). 

Zij zag net de trein vertrekken wanneer de bus op het station arriveerde. Gelukkig was er vijf minuten later een andere trein, en ze had nog tijd zat om op school te komen. Perron 6 stond op het grote bord. Zij ernaartoe. Op perron 6 werd het scherm zwart, en geen trein te zien. Zij terug balancerend op de gladde trappen naar beneden. De trein stond aangekondigd bij perron 1. Daar terug naartoe rennen. Op perron 1 stond een andere trein aangekondigd. Zij keek terug op het grote bord: perron 14.
Rennen, deed ze, nog één minuut. Er stond een trein. De deuren sloten. "Kut! Te laat." De trein reed de andere kant uit. Blijkbaar toch een andere trein. Maar waar was de juiste gebleven? Uiteindelijk besloot ze naar perron 8 te gaan. Weer naar beneden en boven gestormd over de trappen. Ze had al meer ups en downs gekend dankzij de NS- helaas meer downs. Een ns-medewerker werd de huid vol gescholden door een groepje jongeren. De desbetreffende trein reed pas over een halfuur, en de vorige was blijkbaar ook al uitgevallen.
Drie latere treinen vielen uit "omwille van de slechte weersomstandigheden". Een paar vlokjes sneeuw dwarrelden gesmolten neer op de grond.

Te laat op school, wel natuurkundeschrift in kluis gevonden.
Ze stapte richting de eerste les met het te-laat-briefje, zag de leerlingen van de leerlingenraad rondgaan met de Valentijnsrozen. Ze hoopte, ook al had ze bijna geen verwachtingen. Hoop doet leven.
Gaf een klopje op de deur, en opende hem. Ze keek, zoekend naar de leraar achter zijn bureau die er niet was. De klas keek haar stil aan. Er was iets, anders was er altijd één groot gejoel.
"Whoeahahaha!", schreeuwde de leraar plotseling vanachter de deur.
"Aaah!" Ze liet haar tas vallen en sprong zeker een halve meter in de lucht- op naaldhakken, wat een topprestatie (tijd voor de invoering van de Olympische discipline "hoogspringen op naaldhakken").
De klas gierde het uit. Zijzelf ook, was meteen goed wakker.
"Jij was niet echt geschrokken hé?", vroeg de leraar.
"Nee hoor." Ik was niet echt verschoten wou ze erachteraan zeggen, maar bedacht zich dan dat dit typisch Belgisch is. Dat mag niet, ze moet inburgeren, weet je wel.

De leerlingen met rozen kwamen de klas binnen, net wanneer het lachen was gestopt. Vier rozen voor deze klas. Zou het? De rozenuitdeler stapte in haar richting, en gaf vervolgens twee rozen aan de jongen voor haar. Het snobistische duo van de klas ontving de andere twee rozen. Zij had niets. 

Leven doet hoop, misschien kruist volgend jaar een geheime aanbidder haar pad met 7 rozen (zonder 7 anjers, anders wordt het wel erg cliché, gekeken naar het muzikale oeuvre van Willy Sommers) .
Ze kreeg twee weken eerder wel een vriendschappelijke anjer. 

Veeleisende mensen

Dat ik ga bloggen over "veeleisende mensen" klinkt wellicht alsof dit een blogbericht over Paris-Hilton-achtige typjes wordt. Daar zou ikzelf ten minste aan denken bij het zien van zo'n titel, maar nee, dat wordt het niet.
Het gaat over onze eigen maatschappij met hedendaagse gewone mensen zoals jij en ik. Ik hoor het je al afvragen: "Huh? Ik, veeleisend? Jaa daag, ik ben heus niet hartstikke verwend ofzo."
Ik heb het niet over verwend zijn (alhoewel we natuurlijk wel verwend zijn ten opzichte van een arm meisje in India..), maar over werkgeversland en de steeds grotere prestatiedruk die op ons als mensen gelegd wordt.
Ik volg de actualiteit, aangezien ik een erg nieuwsgierig persoon ben en graag wil weten wat er om me heen gebeurt. Dan heb ik weer wat om na te denken. Door verschillende nieuwsberichten en feitjes naast elkaar te leggen is me het één en ander opgevallen.
De prestatiedruk die in het middelbaar onderwijs al op je als kind gelegd wordt om nadien te kunnen doorstromen naar een WO, HBO of MBO opleiding, wordt alsmaar groter. In deze blog, omdat het anders te langdradig wordt, ga ik de universiteit en het daaraan voorafgaande traject op het VWO behandelen.

Steeds meer universitaire studies worden loting. Geneeskunde, Crimininologie, Rechten, Fiscaal Recht, Biomedische Wetenschappen, Psychologie, Bouwkunde, Industrieel Ontwerpen,... Allemaal loting, en dan gaat het over decentraal of gewogen loting. Allemaal erg leuk en aardig, maar dat maakt wel dat als je uitgeloot wordt omdat je cijfers "te laag" waren of omdat je bij de decentrale selectie niet gemotiveerd genoeg bevonden werd, het kan zijn dat je je toekomstbeeld als sneeuw voor de zon ziet verdwijnen. Het is niet omdat je met een 6 als gemiddelde eindigde op het VWO- ondanks dat je heel erg je best deed-, dat je niet bekwaam genoeg bent om een toekomst uit te bouwen als psycholoog bijvoorbeeld. Mijn inziens weet je dan juist als geen ander hoe stresserend het kan zijn om wel iets te willen maar dat het simpelweg niet lukt. Bijgevolg kan je je dan weer beter inleven in hoe lastig het voor sommige pubers kan zijn, indien je later een psychologiepraktijk opent voor pubers die even in een dipje zitten vanwege lage cijfers.

Ook wordt tegenwoordig de kans op zitten blijven steeds groter als leerling op het VWO. Voor dit schooljaar is de zogenaamde "vijvenregel" ingevoerd, wat betekent dat voor de vakken Engels, wiskunde en Nederlands maar één keer een vijf behaald mag worden (de andere twee vakken moeten zes zijn of hoger) en voor één van die vakken een vier halen, is al helemaal uit den boze.
Oké, het zijn belangrijke vakken, maar niet voor elke carrière heb je ze nodig.

Stel nou dat Jan-Pieter een natuurkunde-genie is (hij behaalt als eindcijfer een 10) en wil dolgraag natuurkunde/ sterrenkunde/ lucht- en ruimtevaarttechniek studeren op de universiteit. Zijn passie is het. Alleen, Jan-Pieter en Engels zijn zoals een winkelcentrum en een bos. Engels ligt hem helemaal niet, en bijgevolg haalt hij voor Engels als eindcijfer een 4. Resultaat: gezakt. Zijn droom loopt een jaar vertraging op, en hij is gedemotiveerd. En dat is niet het enige: volgend jaar wordt de vijvenregel opgeschroefd naar de "zessenregel". Voor Engels dan een vijf halen, is wederom gezakt. Jan-Pieter geeft het dan maar op, hij is het beu. En dat terwijl hij nou net de persoon was die de manier ontdekt zou hebben hoe een raket te bouwen die sneller dan ooit in een ver zonnestelsel belandde. Deze ruimtebaandoorbrekende uitvinding wordt pas een eeuw later gedaan, wanneer de knoken van Jan-Pieter weg teren in de grond van het kerkhof naast de fabriek die raketten bouwt.

Naast alle tralalie die hangt rond de regels om te slagen en de regels die tralala steeds strenger worden, moeten er steeds meer 'literaire boeken' gelezen worden. Zijn het er dit jaar nog 20, volgend jaar wordt dat aantal opgevoerd naar 25. Wat een boekenfeest! In de tijd dat al die boeken gelezen worden, kan een ijverige leerling met frisse ideeën een eigen bedrijfje startklaar maken, wat weer goed voor onze economie zou zijn.

Het Westen wordt/ is te veeleisend, een regeltjeswindstreek (dat zal ons geen windeieren leggen), waarin het gezonde verstand verloren raakt. En dat, jawel dat, dat gaat onze doodsteek worden. Waarom het jonge mensen lastig maken om toegang tot bepaalde opleidingen te krijgen? Als iemand het echt wil, waarom die persoon dan niet de kans geven om zichzelf te bewijzen? En waarom moet de studiefinanciering plaats maken voor een leenstelsel? In dergelijke onzekere tijden als afgestudeerde starten met een schuldenberg van je studie is geen lachtertje. Als starter op de arbeidsmarkt krijg je vaak maar tijdelijke contracten, verdien je niet genoeg om een klein flatje te kopen of om een hypotheek aan te vragen (zonder werkzekerheid geen hypotheek), een auto is ook vet duur als alleenstaande,... En dan, dan komt er nog een af te lossen studielast bij. Weliswaar uitgerekend volgens je draagkracht, maar het is toch weer extra geld- een auto- dat je kwijt bent. De bomen zullen er misschien blij om zijn, maar ik als mens niet.