Het gebeurt me elke keer weer; de examenperiode/ toetsweek/ proefwerkweek (of hoe je het ook wilt noemen; elk kindje heeft een naam) begint en ik voel me zo moe. Zo ontzettend moe, beter gezegd: toetsmoe.
En dan telkens dezelfde vraag die ik me stel. De vraag die gaat over een grootschalig probleem waar maar geen oplossing voor lijkt te komen, dat al generaties lang bestaat.
Ik hoor je al afvragen: welk probleem?
En dat is nou net het probleem. Iedereen heeft er problemen mee, op het moment dat ze het moeten doorstaan, maar eens de toetsweek achter de rug, lijkt iedereen het weer vergeten te zijn. En als je na twee weken niet meer weet waar je zoveel problemen mee had, dan heb je een ernstig probleem, lijkt me.
Waar het om gaat is die toetsweek. Je stresst, hebt gedurende meer dan een week slaapgebrek, plundert de snoepkast,... En waarom doen we dit allemaal?
Voor een velletje papier!
Voor dat velletje papier plegen we een aanslag op onze gezondheid. Duizenden studenten- of beter gezegd: miljoenen studenten- hebben met dat probleem te maken. En er gebeurt niets. Ik heb volwassenen eens tegen elkaar horen zeggen "Ach, we moesten het ook doen".
Mij doet dit denken aan een onverwerkt trauma, en om je dan beter te voelen, neem je "wraak". Maar dan wel op onschuldigen. Want terwijl de mensen die nu volwassen zijn zwoegden, waren wij (de huidige kandidaten voor die toetsen) er nog niet. Was het zelfs onbekend dat we ooit zouden bestaan.
Gelukkig is er na de (laatste) toetsweek altijd vakantie, en dat maakt veel goed. Dan vergeet ik alle problemen, zelfs dit probleem. ;)
