Pagina's

dinsdag 20 december 2011

Gedicht: 'Het spook in het kasteel'

De wind waait door de bomen,
Erger dan in mijn engste dromen.
In het verlaten kasteel,
Zitten spinnen, best wel veel.
De houten vloeren kraken:
‘Jij hebt hier geen zaken.’
En als je goed luistert,
Lijkt het net alsof er iemand fluistert.
Bij volle maan,
Daar kun je van op aan,
Zweeft er een klein spookje.
En nee, dit is geen sprookje.
Het is helemaal alleen.
Waar zijn zijn vriendjes toch heen?
Ik zou het hem wel willen vragen,
Maar alleen durf ik dat niet te wagen.
Kom jij met me mee?
Als je ook nieuwsgierig bent, zeg dan zeker geen nee.


Nou, dit was het gedicht. Ik heb het geschreven toen ik in groep 8 (zesde leerjaar basisschool in België) zat, dus ik was elf.
Elke maandagochtend moest iemand een gedichtje voordragen, dat mocht gewoon van internet gehaald zijn of zelfgeschreven. Het verbaast jullie waarschijnlijk niet dat ik altijd koos om zelf wat te schrijven. Dit was dan het eerste gedicht dat ik voordroeg op maandagochtend.
Na afloop verdwenen de geschreven versies van het gedicht steeds in de grote 'Gedichtenmap'.
Old memories, wat zijn ze leuk!

dinsdag 13 december 2011

Gedichtje: 'Willen'

Hoi iedereen,

Deze keer opnieuw een gedicht, zover je het een gedicht kunt noemen. Het zijn eigenlijk eerder enkele zinnetjes (daarom staat er in de titel ook 'Gedichtje' :P) om je aan het denken te zetten. That's it. Gewoon, wat zinnetjes die vorige week plotseling in mijn hoofd ontstonden en de lay-out van een 'gedicht' hebben gekregen.

Ik wil
Wat jij niet wilt
Jij denkt
Te weten
Wat ik wil
Maar je weet niet eens
Wat je zelf wilt

Dit was het dan, kort en krachtig, zullen we maar zeggen.

dinsdag 6 december 2011

Examens

Examens, ze zijn er weer. Waarom moeten de examens in België uitgerekend op 6 december, de dag dat onze Heilige man terug naar Spanje vertrekt, starten?
Sorry, ik moet me weer wat nuanceren, het officiële startschot van de examens is pas 7 december, morgen dus. Maar vanmiddag moest ik al leren voor morgen, dus eigenlijk ben je wel al gewoon met de examens bezig.
De hele middag diehard blokken, wat een leuk Sinterklaascadeau.

Euhm, nu de waarheid graag.
Morgen heb ik Nederlands, een vak dat best oké is, vind ik. Je verrijkt er gewoon je moedertaal mee en voor iemand zoals ik die graag schrijft, is het zeker een must. Ik heb er niet echt schrik voor, ben nu niet helemaal in overdrive omdat ik absoluut niet weet hoe alles nog in mijn hoofd te stampen. Nederlands houdt gewoon in om even achter je studieboeken te zitten en de belangrijkste dingen enkele keren duchtig te herhalen; voor de rest ontspan je je gewoon.

Yes, ik heb gewoon een middagje vrij gekregen voor Sinterklaas!
Ja, eigenlijk wel, als je het erg optimistisch bekijkt.

Op mijn Belgische school viert niemand Sinterklaas, behalve mijn biologielerares, die vandaag aan iedereen koekjes uitdeelde, wat toch nog een Sinterklaasstemming opwekte. Die koekjes waren overigens erg lekker, dus helemaal top van die leerkracht. Ook al gedenken mijn medeleerlingen alleen maar Sint-Maarten op 11 november (in sommige streken in België doet men aan Sint-Maarten, in andere aan Sinterklaas), niemand schroomde er voor om een handjevol van die lekkernijen mee te graaien. Tja, zo gaat dat.

Ik celebreer beide mannen met de lange baard. Ik heb nu eenmaal de Belgische en Nederlandse nationaliteit en in beide landen vrienden, dus automatisch doe ik mee aan beide feesten. Wel vind ik de stemming op 6 december in Nederland uitbundiger dan op 11 november in België, het is in Nederland net allemaal wat grootser. Vooral die chocoladeletters zijn elk jaar een erg smakelijke aangelegenheid (ja, ook dit jaar heb ik zo’n letter gekocht in de winkel ;) ).

Ik wijk weer te veel af van mijn oorspronkelijke onderwerp en ik moet nodig weer verder, want EXAMENS.
Ik heb deze periode niet erg veel tijd meer om te bloggen, hang met mijn hoofd in studieland, dus de komende twee weken zullen erg rustig worden op deze blog.
Zo, jullie weten dan dat ik er niet voorgoed mee gekapt ben, maar gewoon even een tussentijdse break houd voor de examens.
En misschien dat ik toch nog even wat plaats, als de kriebels om opnieuw een (hopelijk :P) Sprekende Schrijfsel te publiceren te groot worden. Uitzonderingen mogen gemaakt worden, toch?

donderdag 1 december 2011

Op of tussen twee stoelen? (Part 1)

 
 
Twee nationaliteiten, leven tussen België en Nederland, het is zoals met twee stoelen aan tafel zitten. Je linkerbil op de ene stoel, je rechterbil op de andere stoel en als het even misgaat en de stoelen schuiven te ver uit elkaar, val je. Weliswaar niet ontzettend diep, maar misschien wel net diep genoeg om je pijn te doen.

Wat ben ik eigenlijk? Ben ik een Nederbelg of juist helemaal niets? Of ben ik gewoon wat ik me voel?
 
Sinds mijn geboorte heb ik de dubbele nationaliteit en ik heb al in beide landen gewoond. Ik ben dus half Belgisch, half Nederlands. Nee, dit is wat kort door de bocht van me. Genetisch gezien ben ik 1/8 Frans, 3/8 Belgisch en 4/8 Nederlands. Yes, Nederland wint. Maar, dat is gewoon genetisch, telt niet echt, vind ik.

Mijn accent ligt blijkbaar ergens tussen Nederlands en Belgisch in; de Belgen vinden me een Nederlandse tongval hebben, de Nederlanders denken er weer omgekeerd over.
Zo komt het wel eens voor dat ik in België in de winkel sta en de kassabediende plotseling zegt: 'Hé, kom je uit Nederland.` Daar gaan we weer. Ik snap de reactie en heb liever dat ze het gewoon in mijn gezicht zeggen dan achter mijn rug te roddelen (als je wordt aangestaard, vind ik het nog erger, en dat aanstaren gebeurt helaas het vaakst in België).
Het is niet echt leuk om het steeds te horen en aangestaard te worden. Het geeft een toerist-in-eigen-land-gevoel.
 
Vaak stel ik mezelf de vraag: wat doen accenten ertoe? Ik bedoel, het verschil tussen Antwerps en West-Vlaams is immens, maar het wekt minder gekke blikken in de winkel op of op zakelijk vlak. Waarom dan beginnen mierenneuken over of je Belgisch of Nederlands spreekt? De landen komen van dezelfde grondtaal, hebben wel in de loop der tijd een iets andere woordenschat gekregen.
Die verschillen tussen Belgische en Nederlandse woorden vind ik trouwens te gek. Lachen geblazen, om een typisch Belgisch woord in Nederland te gebruiken en omgekeerd. In België roept men dan 'Wablieft?' en in Nederland 'Wat zeg je?'.
Omdat ik die verschillende nuances in taal tussen beide landen en de andere mentaliteiten zo intrigerend vind, zal ik het zeker niet bij dit ene berichtje laten over dit onderwerp.
 
Tot de volgende!
 
(met dank aan Schana, voor de laatste zin :P)

maandag 28 november 2011

Gedicht: 'Lang leve de natuur'

Omdat ik nu toch in de gedichtensfeer zit, plaats ik maar een nieuw gedicht, zodat november 'echt'een gedichtenmaand wordt. :)
Via dit gedicht wil ik graag aandacht besteden aan onze natuur, iets waar (de laatste tijd) te weinig aandacht aan wordt besteed, terwijl het toch een erg belangrijk element is voor een goed leven op aarde.
De wereldbevolking stijgt alsmaar, er komt steeds meer industrie en de steden groeien zienderogen. Kan de aarde, onze blauwe planeet, dit nog lang volhouden? Ik heb mijn twijfels...
Daarom dit gedicht, over een mogelijk scenario dat over enkele eeuwen zou kunnen plaatsvinden als we zo verder doen.
Ik hoop dat dit een beetje als eye-opener fungeert en dat men meer rekening zal houden met de natuur/het milieu, want uiteindelijk zijn wíj een deel van de natuur.

Lang leve de natuur!

Heb jij het gehoord?
Jawel, het is waar.
Hé, met wat ben ik akkoord?
Dan ontmoeten we elkaar daar.
Daar, groene blaadjes, overal.
Heerlijke, warme zon.
En een waterval,
Dingen die ik niet geloven kon.
Maar, het is echt!
 Zo mooi, ongelooflijk.
De natuur komt tot haar recht.
En ik… ik vind het heerlijk.
Nooit eerder zag ik zoveel groen.
Kon eindelijk zonder hoesten ademhalen.
Gewoon hierom is het me te doen,
De rest is om de schouders voor op te halen.
Het wordt een lange tocht,
Naar dit onbewoonde eiland.
Waar we zolang naar hebben gezocht.
Weg uit eigen stinkende land.
‘Nee, niet eigen stinkende land!’,
Roept mijn neef bij dit te horen.
Hij blijft achter, kiest niet mijn kant.
Tja, hij weet niet beter, is tussen de industrie geboren.
Overal de stad, overal mensen.
Te druk, veel te benauwd.
Naar een eigen tuintje kan je alleen maar wensen.
Grotendeels flats, niets is vertrouwd.
Weg, weg, weg,
Is het enige wat ik altijd al wou.
Jij niet? Wat een brute pech,
Ik laat je achter, want het is de natuur waar ik van hou.


zaterdag 26 november 2011

Gedicht: 'Dood'

Jawel hoor, opnieuw een gedicht. Laat ik november daarom maar uitroepen tot gedichtenmaand op deze blog! Hoewel, dit is misschien een beetje te hard van stapel lopen, want ik weet nog niet wat ik volgende maand precies zal plaatsen... Nog even afwachten, dus. ;)
Dit gedicht is anders dan mijn twee vorige gedichten. Anders in het opzicht dat het geen rijm bevat en een redelijk warrige opmaak heeft. Bewust gekozen, die opmaak, als je naar het onderwerp kijkt. De dood staat ons allemaal te wachten, vroeg of laat, helaas. Als je dood bent, is niets meer hetzelfde en is het leven van je vrienden en familie een puinhoop. Daarom is dit gedicht in die stijl opgesteld: één grote puinhoop!
Wel zit er een zekere symmetrie in, zoals dat elke strofe begint met een geluid. Maar, jullie zullen heus zelf (de details in) dit gedicht ontdekken en er jullie oordeel over vellen.
Daarom veel leesplezier! :)

D
ood

Zoef
De snelheid
Van het leven
Uit het zicht verdwenen
Ondergronds


Awoe
De roep
Van de wolf
Door merg en been
Waarschuwing

Miauw
De kat
In de nacht
Op het verlaten kerkhof
Begroeting
Niets
Je oren
Werken niet meer
Zoals je hele lichaam
Verlamd
Gekraak
Te laat
Mensen met bloemen

Je knoken teren weg
Nutteloos
Bonk
Het hart
Van je dierbaren
Waarin je blijft leven
Genoegdoening

zondag 20 november 2011

Uit de oude doos

De wiskundige (r)evolutie

Twee punten vonden elkaar,
En vormden een lijn.
Ze werden een paar.
Ze wilden voor altijd samen zijn.
 Ze gooiden elk een schuin lijntje omlaag,
Dat versmolt tot een gezamenlijk punt.
Ze zien elkaar toch zo graag,
Tja, het kind was hen dan ook erg gegund.
Het kleine puntje voelde zich enorm alleen,
En al snel werd een tweede puntje gemaakt.
Zo waren er twee in plaats van één,
Wat van een driehoek een vierhoek maakt.
De afstand tussen de twee puntjes was niet gering,
Ze konden niet erg goed samen spelen.
Daarom deed het echtpaar punt het nodige ding,
En al snel waren de kinderpuntjes met z’n velen.
Een cirkel was de eindfiguur,
Alle puntjes deden aan zakdoekje leggen mee.
Dit is zoals het hoort in de natuur,
Niemand wordt uitgestoten en iedereen is tevree.




maandag 7 november 2011

Gedicht: 'Beroemd'

Mijn eerste blogbericht... Spannend is het, maar ook weer top.
Onderstaande vinden jullie een gedichtje (of beter gezegd: een gedicht :P) dat ik heb geschreven toen ik dertien was.
Ik kies ervoor om dit als eerste te delen, omdat ik dankzij dit gedicht mijn eerste mailadres had aangemaakt. Door het hebben van mijn eigen mailadres, ging er een hele nieuwe wereld voor me open. Zonder het schrijven van dit gedicht had het ongetwijfeld langer geduurd vooraleer ik grondig kennis had gemaakt met die digitale wereld, en zou ik waarschijnlijk deze blog nog niet gehad hebben. Dat zou zonde zijn geweest!

Beroemd

'De voetgangers lopen snel voorbij.
Ze kijken niet naar me om.
Zij maken lol en zijn blij.
Ze vinden me vast maar dom.

Het is ook niet te verwonderen,
want ik ben dakloos.
En als het gaat bliksemen en donderen,
kruip ik gauw in m’n kartonnen doos.

Ooit was ik beroemd.
Nu voel ik me eenzaam en verlaten.
Waarom ben ik tot dit lot gedoemd?
Leven op de straten.

Vroeger was ik stinkend rijk.
Iedereen keek naar mij op.
Ze vonden me belangrijker dan belangrijk.
Ik stond helemaal aan de top.

Wat heb ik toch misdaan?
Wat is er misgelopen?
Zie mij hier nu staan.
Ik kan zelfs geen nieuwe kleren kopen.

Niemand kijkt me aan.
Ik voel me overbodig.
Zelfs het mannetje in de maan,
heeft me niet nodig.

Was ik maar terug bekend.
Een of andere beroemde superster.
Dan vond iedereen me een leuke vent,
Kwamen ze voor mij van heinde en ver.

Ik heb mijn stem verloren,
Samen met mijn hart.
Ik kon mijn liefste niet meer bekoren.
Ja, het leven is soms hard.'

Zo mijmerend stapt de zwerver langzaam voort.
Plots blijft hij staan,
Voor een grote poort.
Waar komt die rook vandaan?

Spiedend kijkt de zwerver rond.
Hij hoort de bange stem van een kind.
‘Help, mama ligt hier op de grond!’
De woorden gaan verloren in de wind.

De zwerver aarzelt geen moment.
Hij rent in de richting van het geluid.
Alsof hij het kind al jaren kent,
Roept hij heel luid:
‘Zeg me toch waar je bent!
Ik help jullie hieruit.’

Hij redt moeder en kind uit de brand.
Hij wordt opeens een held.
De volgende dag staat het in de krant.
Zijn naam wordt overal vermeld.

Maar wat echt telt,
twee mensen zullen hem nooit vergeten.
Nog voor geen geld,
zou hij dit willen ruilen voor het applaus na een optreden.


Zo, dit was het gedicht dan. Ik hoop dat jullie er een beetje van genoten hebben. Ik vond het enkele jaren geleden alleszins aangenaam om dit te schrijven, hoewel het eigenlijk eerder een verplichting was van mijn lerares Nederlands dan op eigen initiatief. Maar ach, dat laatste is een detail. ;)